Τέρατα και σημεία!

Άλλο πάλιν τέρας γεννήθηκε στον συνοικισμόν της Κοκκινιάς, ένα παιδί χωρίς κεφάλι. Και όμως όλοι μας έχομε ακούσει κάποτε από το δάσκαλο, ή τον μπαμπά μας ότι δεν έχομε κεφάλι, χωρίς να μας καταλογίσουν γι' αυτό μεταξύ των τεράτων.

Τι ευτυχισμένος όμως άνθρωπος θα ήταν το παιδία αυτό της Κοκκινιάς αν ζούσε! Για φαντασθήτε έναν άνθρωπο χωρίς κεφάλι, χωρίς δηλαδή σκέψεις, σκοτούρες, χωρίς ανάγκην από ψαθάκι ή μπορσαλίνο, χωρίς... φαλάκρα, χωρίς πιτουρίδα και χωρίς... πονοκέφαλο! Στις πιο μεγάλες ανοησίες που θα έκαμνε, δεν θα μπορούσε να το χτυπάη στον τοίχο, δεν θα του λέγαν ποτέ πως δεν κατεβάζει το... ξερό του και δεν θα βρισκότανε στην ανάγκη να πη κι ο ίδιος καμμιά φορά:

Και αν ποτέ τον στεφανώνανε ως σύζυγο, δεν θα ήταν υποχρεωμένος να γελοιοποιηθή μπροστά στους φίλους του μ' ένα στεφάνι από λεμονάνθια. Θα ήταν παππάς χωρίς καλλιμαύχι, δεσπότης χωρίς μίτρα και στρατιώτης χωρίς πηλίκιο. Κανένας δεν θα τολμούσε να του πει το Αισώπειον: «Οία κεφαλή...» ούτε θα διαμαρτύρετο κανείς για τον... κεφαλιωμό του!

Α! ορισμένως έπρεπε να ζήση το περίεργον αυτό τέρας αυτήν την εποχήν που ο κόσμος έχει πλημμυρίσει από τα αηδέστερα και ολιγώτερον πρωτότυπα τέρατα που έχομε ιδεί. Γιατί ομολογουμένως βρισκόμαστε στην εποχή των... τεράτων.

Αι καλλιτεχνικές μας εκθέσεις είναι γεμάτες από... τέρατα, τα φιλολογικά μας περιοδικά μας σερβίρουν τέρατα πνευματικής διαστροφής, τα θέατρά μας μας παρουσιάζουν... καλλιτεχνικά τέρατα εις όλας τας επιθεωρήσεις των και η Ουλέν με τις ανασκαφάς της γέμισε την Αθήνα με τέρατα και... σημεία.

Κανένας δεν μπορεί να αρνηθή τέλως πάντων ότι προοδεύομεν... τερατωδώς!