Ο Παπαμαλαγάνας
Τρεχάματα δεξιά και αριστερά, γαυγίσματα σκυλιών, προκωτά τσαρούχια κροτούντα επάνω εις τα καλδερήμια, κλαγγαί σπαθιών και βρονταί ακτηρίδων ανήγγειλαν την άφιξι του αποσπάσματος εις το χωριό. Το απόσπασμα διηύθυνεν ο λοχαγός Τρομπέτας, φόβος και τρόμος της περιφέρειας, δια πολλά και διάφορα άλλα κατορθώματα, αλλά και διότι οι πονηροί χωριάτες μια φορά τον είχανε προσβάλει, όταν τους έλεγε: «πως θα κάνει και θα δείξη εκεί πέρα».
- Τι λες καπετάνιο! Ημάς δεν μας τα είπ' αυτά, εκείνος που έχει πλάκα εδώ πέρα τα γαλόνια (και έδειχναν τον πήχυν της χειρός των, υπονοούντες τον.... επιλοχίαν) και θα μας τα πης εσύ!
Ο λοχαγός τότε δεν μίλησε, γιατί δεν είχεν αφορμή να ξεθυμάνη. Τώρα όμως που είχαν πολλά εις την καμπούραν τους, – ζωοκλοπαί πολλαί είχαν σημειωθή – θα τους έβγαζε την προσβολή από την μύτη!....
Ήταν πρωΐ ακόμα Κυριακής και οι χωριάτες μόλις άκουσαν το απόσπασμα έσπευσαν όλοι εις την εκκλησιά, για να μη βρεθή κανένας έξω και αγγαρευθή να τους πάρη σπίτι του!
Ο Καπετάν–Τρομπέτας, σαν δεν είδε άνδρα στο χωριό, επήγε και αυτός στην εκκλησιά, φωνάξας και τους άνδρας του να έλθουνε και εκείνοι εκεί πέρα.
- Άϊντε ουρέ, ν' ανάψουμε κι κάνα κηρί!
Μέσα εις τον ναόν ο Παπαμαλαγάνας ελειτούργει.
Τετραπέρατος παπάς, σωστός παπάς εις το χωριό εκείνο των ευφυών και ειρώνων χωρικών. Μόλις είδε τον λοχαγό βλοσυρό και σύνοφρυ να μπαίνη εις την εκκλησίαν, βροντοχτυπώντα το σπαθί του και σφίγγοντα το μουστάκι του, ηννόησεν ότι πολλά κακά το ποίμνιόν του περιμένουν.
Η λειτουργία προχωρούσε, έφθασε μέχρι των δεήσεων υπέρ του βασιλέως – είνε παληά ετούτη ιστορία. Ο Παπαμαλαγάνας σκέφθηκε να προσθέση και τον λοχαγόν εις τα ευχάς υπέρ της βασιλικής οικογενείας, του Διαδόχου, των πριγκήπων και των τέκνων αυτών, και των παρατέκνων της Όλγας και των επιγόνων.
- «.....και υπέρ των θεοσεβεστάτων ημών Βασιλέως, Βασιλίσσης, Διαδόχου, Πριγκήπων και του λοχαγού Τρουμπέτα του ανδρειοτάτου...
Αίφνης όμως παρά τον λοχαγόν βλέπει ιστάμενον και τον κύριον ανθυπασπιστήν καμαρωτόν και σαν λίγο πεισμωμένον. Βεβαίως δεν έπρεπε να παραλειφθή και αυτός από το επίσημον ευχολόγιον της λειτουργίας. Κλίνας λοιπόν προς το μέρος του:
- «Και υπέρ της αφεντιάς σου, κύριε ανθυπασπιστά!........»
Αλλά μόλις επροσπέρασε τον ανθυπασπιστήν, ιδού ο επιλοχίας, οι λοχίαι, οι δεκανείς και ο υποδεκανεύς του λόχου.
Τα πράγματα άρχισαν ν' ανακατώνονται, αλλά ο Παπαμαλαγάνας δεν τα χάνει:
- «........Και υπέρ του φιλοχρίστου κυρ επιλοχίου, και υπέρ ελόγου σου κυρ λοχία Νικολάκη, και υπέρ της αφεντιάς σου κυρ λοχία Μήτσο και υπέρ υμών των κυρ υποδεκανέα Μητρουλιά!»
Η λειτουργία ετελείωσεν, οι χωρικοί εβγήκαν, αλλ' ούτε ο καπετάν Τρομπέτας, ούτε κανένας «βαθμοφόρος» από το απόσπασμα τους μίλησε σκαιώς.
Ο Παπαμαλαγάνας το γλύτωσε και πάλι το χωριό!