Αποκρηά

Σε μια γωνιά του κοσμικού μπαρ με την Κινέζικη εμφάνιση, η ξανθή αρτίστα κατεγίνετο με το βυσσινί κρεγιόν να δώση πιότερο χρώμα στα προκλητικά χείλη της. Ο καβαλιέρος της την κοίταζε ειρωνικά.

1. Γιατί χαμογελάς; ρώτησεν εκείνη με όρεξη καυγά.
2. Για τον κόπο που παίρνεις να συμπληρώνεις τη φύση.
3. Τι σχέση έχει η φύση με τις υπερβολές, καϋμένε! Αν αύριο η Μόδα μας επιβάλει να τα βάψωμε γαλάζια ή χρυσά θα το κάνωμε όλες μ' ευχαρίστηση.
4. Ώστε είσθε οι μασκαράδες της Μόδας;
5. Ναι. κ' έχουμε αιώνια μιαν ατέλειωτη αποκρηά. Σήμερα πρέπει να φαινόμαστε χλωμές με χείλη βύσσινα, αύριο ίσως μας δης κόκκινες σαν τους ερυθρόδερμους της Αμερικής, ή ίσως και μαύρες σαν τις κόρες του Νείλου. Ανάγκη ν' αλλάζουμε μάσκα και εμφάνιση. Αυτό θα πη Φύσις. Δεν κοιτές πώς ποτέ η μια μέρα δεν μοιάζει με την άλλη, πώς οι εποχές φεύγουν και ξανάρχονται, όπως τα κολλάρα της Ελισάβετ της Αγγλίας και τα κρινολίνα; Το έμβλημα του κόσμου πρέπει νάνει η Αιώνια Αλλαγή. Και αυτό το στομάχι μας ακόμη δεν μπορεί να χωνέψη το ίδιο φαγητό κατά συνέχειαν. Ο νόμος της φθοράς είναι ο νόμος της αιώνιας αλλαγής.

Εκείνος χαμογέλασε:

1. Έχεις δίκηο. Αλλαγή στο φόρεμα, στη μόδα, στα αισθήματα· αλλαγή στην Κυβέρνηση, στον πολιτισμό, στις συνήθειες...
2. Αλλαγή θα πη πολιτισμός, θα πη ν' αντικαθιστάς το αμάξι με αυτοκίνητο, το καράβι με ατμόπλοιο, το αεριόφως με ηλεκτρικό, το θέατρο – το Ελληνικό θέατρο της Αθήνας – με Κινηματογράφο...

Η μουσική έπαιζε το «Γέλα Παλιάτσο» και η αποκρηά φρένιαζε τριγύρω τους.